Ik was het zelf alweer vergeten, maar mijn vrouw niet. Zij houdt dat soort dingen toch beter in de gaten dan ik. Niet dat ik vergeetachtig ben, maar ik vind iedere dag bijzonder genoeg en je bent niet alleen op die ene dag in het jaar vader.
Het zet me wel weer aan het denken. Mijn vader kan deze dag niet meer vieren. Zelfs als hij nog geleefd had, zou hij zich er niet meer van bewust geweest zijn. Alzheimer is een vreselijke ziekte, de laatste periode van zijn leven was hij niet meer zichzelf. Een medicijn is helaas nog steeds niet uitgevonden, maar de ontwikkelingen gaan wel door.
Tot die tijd is zorg en begrip enorm belangrijk. Gelukkig heeft hij de juiste zorg gekregen, maar ook dat is niet vanzelf gegaan. Zijn laatste dagen waren zwaar, ruim een week heb ik samen met mijn moeder dag en nacht gewaakt. Mijn moeder zat op het laatst met hem te praten alsof hij er nog was. Het leek toen al alsof de alzheimer verdwenen was. Mijn vader zag er enorm oud en versleten uit.
Toen kwam het moment dichterbij. Een glimlach zoals ik die zelden bij hem zag verscheen op zijn gezicht. Vrijwel onmiddellijk trok alle kleur uit zijn lichaam. Hij werd lijkbleek, het juiste woord, gezien hij op dat moment overleden was. Ik ben geen religieus man, maar ben wel in de overtuiging dat er iets moet zijn. Dat moment heeft die gedachte versterkt, maar niet duidelijker gemaakt.
Soms ben ik verdrietig omdat mijn vader er niet meer is. Soms ben ik blij dat hij nu zijn rust gevonden heeft.
In gedachten is hij nog steeds onder ons. En mochten velen gelijk hebben, zal ik hem ooit weer terug zien en kunnen we samen Vaderdag vieren.
