Ja, je leest het goed. Ik zit in quarantaine. Niet dat ik erg ziek ben, maar omdat ik niemand thuis wil besmetten. Nou ja, buiten de twee honden is er nog maar één iemand in huis: mijn vrouw. En haar wil ik zeker niet besmetten. Met haar medisch verleden van tbc tot kanker, zou ik het vreselijk vinden als ik juist haar ziek zou maken. Dus maak ik er maar wat van.
Gelukkig is het minder erg dan toen ze tbc had. Dan raak je echt vereenzaamd. Dit zien de mensen die hun vrijheid afgenomen zien worden niet. Vrijheid voor alles, al kost het iemands gezondheid, of zelfs die van hen zelf. Alle begrip voor het onbegrip, gezien dit naar mijn idee ook wordt gevoed door een onduidelijke strategie die meer vragen dan oplossingen opwerpt. Ik zou de dames en heren willen adviseren eens wat meer respect voor de burgers te hebben door eerlijk te zeggen dat ze het ook niet weten en er nu het beste van proberen te maken, schipperend tussen de adviezen en wensen van derden. Dit dan ook nog onder de huidige wetgeving waarbij iedereen wel zijn rechten opeist, maar zijn plichten vaak vergeet.
Maar hierbij mijn eigen gedachten even terzijde gezet. De tijd die ik nu thuis heb gezeten (en nog maximaal een dag hoop te zitten), heb ik in ieder geval toch nog nuttig proberen te gebruiken. Zo kon ik niet veel anders dan liggen en zitten. Ik dacht aan mijn project met illustraties waar ik al enige tijd mee bezig ben. Dit project had ik juist een vast schema gegeven, dus het juiste moment om er eens flink aan te trekken. En dat heb ik gedaan. De tekeningen voor het project zijn klaar en alles is verstuurd naar de auteur en de uitgeverij. Toch een reden voor mij om tevreden te zijn.
Maar uiteraard heb ik mijn krantenstrip ook niet uit het oog verloren. De rode draad is veel duidelijker geworden, al meerdere verhalen nu in de pen. Ik kan dus nog wel even door. Het maken van een echt script valt nog steeds wat zwaar, maar ik begin mijn weg erin te vinden. Zo heb ik soms wel wat onnozele invallen, zoals ook voor de volgende reep. Ik daag mezelf uit met iets dat ik nog niet getekend heb en dat maakt het soms wat stressvol. Niet erg, want ik word er wel steeds beter door. De strip al in schets gezet, dus ook die gaat weer leuk worden. Dat hoop ik althans.
In de tussentijd ook mijn manuscript van mijn paranormale thriller maar eens boven tafel gehaald. Het blijft maar spoken om daar eens serieus werk van te maken. En vandaag eindelijk serieus een aanpak beschreven. Man, wat is mijn blik op verhalen schrijven veranderd. In positieve zin, dat wel. Maar als ik dan mijn oude werk bekijk, twijfel ik over mijn eigen kunde. Was dat alles wat ik ervan maakte? Ik ben helderder en lees andere stukken ook met een veel andere gedachtegang. Niet erg, ik leer ervan. En ook hierin ben ik dus langzaam weer op het juiste spoor terecht gekomen.
Juist voordat ik dit stuk ging schrijven, kwam een tag in facebook binnen. Ik stond in de schijnwerpers bij Schrijven online magazine, ultra korte verhalen. Erg leuk en voor mij ook bijzonder. Het was namelijk een autobiografische stukje dat me zeer dicht bij mezelf brengt. Het is ook weer bijzonder omdat ik de laatste tijd veel minder ukv’s schrijf en plaats. Een bevestiging dat het nog steeds goed is wat ik doe.
Daarbij loop ik door mijn hoofd nog eens door wat ik allemaal gedaan heb. Dit jaar natuurlijk mijn wekelijkse strip. Een strip voor een website die me weer een andere richting wijst. Illustraties waar ik ook veel van geleerd heb. Mensen die ik heb leren kennen waaruit ook vriendschappen zijn ontstaan.
Soms is het onwerkelijk en moet ik in mijn vel knijpen om te weten dat het echt is. Zoveel fijne mensen, zoveel rijkheid in mijn leven, ontstaan doordat ik wilde ontsnappen aan de ruwheid van donkere emoties. Ik had het niet durven dromen, maar mijn leven heeft op creatief en emotioneel gebied zoveel meer rijkdom gekregen. Het harde werken is en wordt beloond.
En die quarantaine? Ach, ik heb erger meegemaakt.
