Vandaag was voor mij een bijzondere dag. Officieel bestaat ‘Ferry Segers’ als eenmanszaak sinds 24 oktober, de geboortedatum van mijn jongste dochter. Maar vandaag, 8 november 2021 heb ik dus daadwerkelijk de handtekening gezet.
Ik doe het teken en schrijfwerk buiten mijn andere werk om. Nu ik al op twee plekken herhaaldelijke bestellingen heb lopen die mogelijk van lange duur zijn, kwam het inschrijven bij de KVK ter sprake. Toen ik door bekende tekenaars herkend werd op een beurs en ook uitgeverijen me blijken te volgen, heb ik de stoute schoenen aangetrokken.
Wie mij anderhalf jaar geleden had verteld dat ik mijn eigen bedrijf zou starten, zou ik hem vierkant uitgelachen hebben. Nu is er wezenlijk iets veranderd. Als autodidact heb ik mezelf leren tekenen op een geheel eigen wijze. Technieken geleerd door te luisteren en te kijken. Heel goed luisteren en kijken.
Hulp heb ik ook gekregen. Omdat ik altijd geleerd heb om andere mensen niet te vergeten, denk ik even terug aan mensen die me serieus verder geholpen hebben.
‘Het vissenmeer’ werd uitgebracht bij Boekscout, misschien niet een subliem werk, maar voor mij wel een teken dat ik meer kan met mijn creativiteit. Helaas wist ik niet hoe ik verder moest en eigenlijk ook niet waar ik aan begonnen was. Dus ging ik zoeken, voornamelijk op forums en facebook. Daar leerde ik Natascha van Limpt kennen. Zij had goede contacten met Ambilicious en adviseerde me daar mijn manuscript (dat ik niet eens af had) heen moest sturen.
Hierdoor kwam ik in contact met Inanna van den Berg die me leerde wat echt schrijven betekent. En ik was dus een beginner als een baby. Met veel geduld heeft ze me op het rechte pad gekregen. Toen ze vroegen naar een striptekenaar, dacht ik de gok wel te kunnen wagen. Ik kwam uiteindelijk zover dat ik in België werd uitgenodigd, waar ik Inanna en haar man Peter-Leonard leerde kennen als erg lieve mensen met een enorme berg kennis.
Ik bakte er echter niet veel van, mede door de gezondheid van mijn vrouw en mijn ouders. Als mantelzorger heb je het niet altijd even makkelijk. Dat hun complicaties mij ertoe brachten om een hobby te zoeken, is heel bijzonder te noemen. Ik kwam erachter dat dit wel vaker zo gaat.
Toen mijn vader kwam te overlijden en mijn moeder alleen kwam te staan, wist ik mezelf met moeite richting te geven. Op mijn werk ging het hierdoor ook niet lekker.
Toen kwam eind 2019 de vraag van Inanna of ik illustraties wilde maken voor een boek dat al geschreven was. Ik had al wat tekeningen gemaakt voor Gyn en ongyn van Erik Boss. Het was de bedoeling een tekening voor een uitnodiging te maken, maar het werd een hele boektrailer die ik samen met Peter-Leonard maakte. Ook had ik, nog voor de zware tijden, enkele malen een stripje gemaakt voor de ambiflits, hun digitale nieuwsbrief.
Ik sloeg met mijn vuist op tafel en zei: nooit had ik goede voornemens, maar deze keer moet ik iets doen. Anders gebeurt het nooit meer.
In 2020 begon ik dus serieus aan Udo de uitvinder. Ik kwam zelfs op de cover, waar ik niet op gerekend had. Dus moest ik wel ook wat reclame maken. Dus bij de Bruna langs gegaan. Anita van Engelshoven van de Bruna Boxtel wilde wel een lancering organiseren. Maar helaas stak corona daar een stokje voor. Toch heb ik met haar en de bibliotheek Boxtel een workshop tekenen voor kinderen georganiseerd. Ondanks dat ik eigenlijk totaal niet wist hoe dat eigenlijk werkte, deed ik het toch maar. De uitreiking ging via de winkel, helaas heeft corona het hier ook niet makkelijker mee gemaakt.
Omdat ik contacten had met de Mooi Boxtel krant, dacht ik daar wel met een interview en eventueel een strip in te kunnen komen. Dat duurde me wat te lang, waarna ik dacht: ik stuur een bericht aan het Brabants Centrum. Diezelfde dag kwamen ze nog een foto maken en kwam ik de volgende dag in de krant. Ik probeerde ook daar mijn strip erin te krijgen, helaas zonder succes. De week daarop stuurde ik nogmaals een bericht, deze keer naar de derde krant die ik kende in mijn omgeving: de Meierij. Daar werd erg leuk op gereageerd en Wendy van Lijssel kwam me thuis interviewen. Ik kreeg een mooie interview met foto in de krant. Weer probeerde ik iets met mijn strip.
Ik weet nog dat ik bij mijn moeder op bezoek was en mijn neus zo erg begon te jeuken dat dit niet meer te harden is. Mijn moeder zei vroeger altijd dat dit goed nieuws betekende. En dat was het ook.
Ik werd uitgenodigd bij Henk van der Zee van de Meierij en het Brabants Centrum. Hij wilde me graag verder helpen. Ik kreeg mijn eigen strip in de krant. Dit begon met Joepie en de wonderlamp, maar dit werd een onduidelijk verhaal. Dit liet ik eindigen en ik kwam met een andere strip: Fred Dommelaar. Deze werd voor mij het succes waar ik op had gehoopt.
In de tussentijd had ik contact gekregen met Ralph Dikmans, een striptekenaar die al veel langer serieus bezig was. Hij tekent de reeks van ‘Andersman’ en voorzag mijn werk van commentaar. Ik leerde (en leer nog steeds) veel van hem. We raakten bevriend en gingen naar beurzen. Op die beurzen leerde ik meerdere aspecten van het tekenen en strips. Ook tekenaars leerde ik kennen en zij mij.
Ralph was de eerste die me op het inschrijven bij de KVK wees. En vandaag was het dan de dag dat ik zijn advies opgevolgd heb.
Ik heb nog veel te leren, maar heb ook al veel geleerd. Dat klanten al tevreden zijn is voor mij erg belangrijk. Dat ik zelf tevreden ben ook, maar ik ben zelden tevreden over mijn eigen werk. De eeuwige kwaal van veel kunstenaars.
Gelukkig heb ik geluisterd naar de juiste mensen en maak ik stappen die ik nooit gemaakt zou hebben zonder hen. Dus mochten zij dit lezen: bedankt voor alles.
